بسم الله الرحمن الرحیم
روستای ما یک مدرسه بیشتر نداشت و آن هم دبستان بود.آن وقت ها عبدالحسین تو کلاس چهارم ابتدایی درس میخواند. با اینکه کار هم میکرد نمره هایش همیشه خوب بود یک روز از مدرسه که آمد بی مقدمه گفت:از فردا اجازه بدین دیگه مدرسه نرم.
من و باباش با چشم های گرد شده به هم نگاه کردیم. همچین درخواستی حتی یک بار هم سابقه نداشت.باباش گفت:تو که مدرسه رو دوست داشتی واسه چی نمیخوای بری؟
آمد چیزی بگوید بغض گلوش رو گرفت. همان طور بغض کرده گفت:بابا از فردا برات کشاورزی میکنم،خاکشوری میکنم، هرکاری بگی میکنم،ولی دیگه مدرسه نمیرم.
این را گفت و یکدفعه زد زیر گریه.حدس میزدم باید جریانی اتفاق افتاده باشد آن روز ولی هرچه به اش اصرار کردیم چیزی نگفت.
روز بعد دیدیم جدی _جدی نمیخواهد مدرسه برود.باباش به این سادگی ها راضی نمیشد،پاشو تو یک کفش کرده بود که :یاباید بری مدرسه یا باید بگی چرا نمیخوای بری.

آخرش عبدالحسین کوتاه آمد.گفت، آخه بابا روم نمیشه به شما بگم.
گفتم: ننه به من بگو.
سرش را انداخته بود پایین و چیزی نمیگفت. فکر کردم شاید خجالت میکشد.دستش را گرفتم و بردمش تو اتاق دیگر.کمی نازونوازشش کردم.گفت و با گریه گفت:مامان اون مدرسه دیگه نجس شده!
تعجب کردم پرسیدم: چرا پسرم؟
اسم معلمش را با غیظ آورد و گفت :روم به دیوار، دور ازجناب شما، دیروز این پدر سوخته رو با یک دختر دیدم، داشت...
شرم و حیا نگذاشت حرفش را ادامه بدهد.فقط صدای گریه اش بلندتر شد و با گریه گفت : اون مدرسه نجس شده من دیگه نمیرم...
آن دبستان تنها یک معلم داشت.او را هم میدانستیم طاغوتی است از این کارهایش ولی دیگر خبر نداشتیم
موضوع را به باباش گفتم. عبدالحسین پیش ما حتی سابقه ی یک دروغ هم نداشت.رو همین حساب پدرش گفت:حالا که اینطوره خودم هم دیگه میلم نیست بره مدرسه.
توی آبادی ما علاوه بر آن دبستان یک مکتب هم بود. از فردا گذاشتیمش آن جا به یاد گرفتن قرآن.

شهید عبد الحسین برونسی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: